محمد خلج امیرحسینی*

در تاریخ موارد متعددی وجود دارد که فرد یا افرادی مرتکب تخلفات یا خیانت‌های بزرگی شده‌اند بطوریکه صدمات و ظلم بزرگی به اطرافیان و جامعه وارد شده است. منطقا این افراد می‌بایستی مجازات و تنبیه می‌شدند. البته مواردی بوده است که بزرگان عمدتا دینی جامعه، بنا به مصالحی از جمله نجات اخروی متخلفان قابل هدایت، شیوه دیگری را در مقابل آنها اتخاذ نموده‌اند. در این شیوه، جامعه و رهبر جامعه متخلفان را از خود طرد کرده‌، و به آنها بی‌اعتنائی می‌کردند تا بلکه به خود آیند و توبه کنند. پس با بکارگیری این شیوه، متخلفان متوجه تخلف و گناه خود شده و توبه می‌کردند و بدون آنکه مجازات شدیدی شوند از سوی جامعه و خداوند متعال بخشوده می‌شدند. دو نمونه مشخص از بکارگیری این شیوه در مورد فرزندان حضرت یعقوب (ع) و سه فرد متخلف در جنگ تبوک بوده است که شرح مختصر آنها چنین است.